ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ
Λάμψη:	Μεταλλική, στιλπνή.
Χρώμα:	Κίτρινο (πυριτόχρωμο), ανοικτό ορειχάλκινο μέχρι χρυσοκίτρινο. Πολλές φορές γίνεται πιο σκούρος από επιφανειακά χρώματα οξείδωσης οπότε και ιριδίζει.
Γραμμή σκόνης:	Μαύρη, μαύρη υποκαστανή, υποπράσινη.
Σκληρότητα:	6 - 6½ (πολύ μεγάλη για σουλφίδιο).
Ειδικό βάρος:	5,0
Σχισμός:	(100) ασαφής., κογχώδης θραυσμός.
Διαφάνεια:	Αδιαφανές.
Τηκτικότητα:	2,5 - 3
Παρατηρήσεις	Κρύσταλλοι συχνοί συνήθως κυβικοί. Επίσης σε πενταγωνικά δωδεκάεδρα και οκτάεδρα. Οι κύβοι και τα πενταγωνικά δωδεκάεδρα συχνά φέρουν γραμμώσεις (ποικίλσεις). Εμφανίζεται επίσης σε συμπαγή, κοκκώδη, βοτρυοειδή και σταλακτιτοειδή συσσωματώματα. Διδυμία συχνή κατά (110) συνδιαβλαστάνουσα, γνωστή ως νόμος του σιδηρού σταυρού. Αλλοιώνεται συνήθως σε λειμωνίτη και γκαιτίτη σχηματίζοντας συχνές ψευδομορφώσεις κατά σιδηροπυρίτη. Αποτελεί το πιο διαδεδομένο σουλφίδιο. Βρίσκεται σε όλους τους τύπους γεωλογικού περιβάλλοντος. Ως επουσιώδες ορυκτό στα πυριγενή, όξινα και βασικά, στους πηγματίτες σπάνια, στα κοιτάσματα μεταμορφώσεως εξ επαφής, στις υδροθερμικές φλέβες σουλφιδίων, ως προϊόν εξαχνώσεως και στα ιζηματογενή κει μεταμορφωμένα πετρώματα. Συνδέεται με άλλα ορυκτά κυρίως με γαληνίτη, σφαλερίτη, χαλκοπυρίτη, ασβεστίτη, χαλαζία, σιδηρίτη, ροδοχρωσίτη κ.ά. Χρησιμοποιείται κυρίως για την παρασκευή θειϊκού οξέος που βρίσκει εφαρμογή στη χημική βιομηχανία, στην παρασκευή λιπασμάτων, στη μεταλλουργία και στο καθάρισμα του πετρελαίου. Επίσης χρησιμοποιείται για την παρασκευή θειϊκού άλατος του σιδήρου που βρίσκει εφαρμογή στη χρωματουργία, στη βιομηχανία μελάνης, στη συντήρηση ξύλων στα απολυμαντικά κλπ.
Όνομα:	Από τις λέξεις πυρ και σίδηρος. Με την ονομασία πυρίτης οι αρχαίοι εννοούσαν εν μέρει ένα σιδηρούχο και εν μέρει ένα χαλκούχο μετάλλευμα (Διοσκουρίδης, Πλίνιος). Πίστευαν ότι περιέχει φωτιά (πυρ), η οποία απελευθερωνόταν ως φωτεινές σπίθες όταν κτυπιόταν με ατσάλι. Μέχρι το 1800 οι ονομασίες πυρίτης και μαρκασίτης αναφερόταν στα ορυκτά σιδηροπυρίτης, μαρκασίτης, χαλκοπυρίτης, αρσενοπυρίτης και μαγνητοπυρίτης.