ΠΑΛΑΙΟΚΛΙΜΑΤΟΛΟΓΙΑ – ΠΑΓΕΤΩΔΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΟΙ

Παλαιοκλιματολογία είναι η μελέτη των κλιματικών συνθηκών που επικρατούσαν σε μία ορισμένη χρονική περίοδο.

Οι χρονικές περίοδοι κατά τις οποίες παρατηρείται εξάπλωση των παγετώνων και πτώση του μέσου όρου θερμοκρασίας στη Γη ονομάζονται παγετώδεις περίοδοι, ενώ οι περίοδοι μεταξύ δύο διαδοχικών παγετωδών ονομάζονται μεσοπαγετώδεις περίοδοι.

Στο Τεταρτογενές παρατηρούνται 4 παγετώδεις περίοδοι (από την νεώτερη στην παλαιότερη):Wόrm,Riss,Mindel και Gόnz.

Ειδικά για το Ολόκαινο, δηλαδή για το χρονικό διάστημα μετά την Wόrm, διαχωρίστηκαν συγκεκριμένες παλαιοκλιματολογικές περίοδοι:

Περίοδος Ηλικία (14C) Κλίμα  Μεταπαγετώδεις Υποαντλαντική (Subatlantic) 0‐2.500 Υγρό και δροσερό  Υποβορεάλια (Subboreal) 2.500‐5.000  Ξηρό και θερμό Ατλαντική (Atlantic) 5.000‐8.000 Υγρό και το πιο θερμό  Βορεάλια (Boreal) 8.000‐10.000  Ξηρό και θερμό Ύστερες πα‐γετώδεις YoungerDryas 10.000‐11.000 Ψυχρό Bφlling/Allerψd 11.000‐11.700 Δροσερό  OlderDryas 11.700‐12.000 Ψυχρό

ΠΑΓΕΤΩΝΕΣ 

Παγετώνες είναι μόνιμα σώματα πάγου που προέρχονται από ανακρυστάλλωση του χιονιού και ρέουν αργά λόγω βαρύτητας. Διακρίνονται σε πολικούς και υψομέτρου(=αλπικούς).

Οι παγετώνες κατά την κίνησή τους προς τα κατάντη διαμορφώνουν χαρακτηριστικές κοιλάδες σχήματος U.

Οι παγετώνες μεταφέρουν τεμάχη των περιβαλλόντων πετρωμάτων και τα αποθέτουν στα κατάντη σε χαρακτηριστικούς σχηματισμούς που ονομάζονται μοραίνες. Οι μοραίνες μπορεί να είναι βασικές, πλευρικές ή μετωπικές.