ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ
Λάμψη:	Κηρώδης και στεατώδης στις συμπαγείς ποικιλίες και μεταξώδης στις ινώδεις.
Χρώμα:	Συνήθως πράσινο με διάφορες αποχρώσεις. Επίσης κιτρινωπό, καστανωπό, κοκκινοκάστανο. Συχνά διάστικτος με δύο και τρία χρώματα μαζί.
Γραμμή σκόνης:	Λευκή.
Σκληρότητα:	3 - 5, συνήθως 4.
Ειδικό βάρος:	2,5 - 2,6
Σχισμός:	Δε φαίνεται. Κογχώδης θραυσμός.
Διαφάνεια:	Διαφανής έως ημιδιαφανής.
Τηκτικότητα:	Ατηκτος
Παρατηρήσεις:	Κρύσταλλοι άγνωστοι, μόνο σε ψευδομορφώσεις. Συνήθως συμπαγής, στηλοειδής, φυλλώδης (αντιγορίτης) ή ινώδης (χρυσοτίλης, αμίαντος). Ενίοτε λιπαρή ή στεατώδης αφή. Ο σερπεντίνης είναι δευτερογενές ορυκτό πολύ διαδεδομένο. Βρίσκεται τόσο σε πυριγενή όσο και σε μεταμορφωμένα πετρώματα. Είναι προϊόν αλλοίωσης μαγνησιοπυριτικών ορυκτών, κυρίως του ολιβίνη (σερπεντινίωση ολιβίνη). Χρησιμοποιείται ευρύτατα η ινώδης παραλλαγή χρυσοτίλης ως αμίαντος για θερμικές και ηλεκτρικές μονώσεις. Επίσης για δομικούς και διακοσμητικούς σκοπούς ιδίως η συμπαγής ποικιλία με ανοικτό μέχρι σκούρο χρώμα και αναμειγμένη με ασβεστιτικό υλικό, γνωστή ως οφειτασβεστίτης ή verde antique ή σερπεντινικό "μάρμαρο".
Ποικιλίες:	Υπάρχουν δύο ποικιλίες σερπεντίνη, η φυλλώδης που ονομάζεται αντιγορίτης και η ινώδης που ονομάζεται χρυσοτίλης (αμίαντος).
Όνομα:	Σερπεντίνης: από το λατινικό serpens = όφις, φίδι εξαιτίας της στικτής και φολιδωτής επιφάνειας μερικών σερπεντινικών πετρωμάτων που μοιάζουν με το δέρμα του φιδιού. Αντιγορίτης: από την κοιλάδα Antigorio, Piemonte (Ιταλία) όπου βρέθηκε. Χρυσοτίλης: από τις ελληνικές λέξεις χρυσός και τίλλω = μαδώ, ξεριζώνω τις τρίχες λόγω του χρώματος και της ινώδους μορφής του. Αμίαντος: αμόλυντος, καθαρός. Αμίαντος (πυρί) λόγω της αφλεξίας του (Διοσκουρίδης).
Μικροσκοπικές ιδιότητες:	Σερπεντίνης